Good day Sir, Good day Madam. Welkom bij mijn eerste blog. Mijn naam is Wouter Willems en ik zit nu twee maanden in India voor de Bovelander Foundation. Vanaf nu is het de bedoeling dat ik maandelijks een blog ga schrijven. Het zal gaan over wat ik hier doe – in principe is dat training geven en trainers opleiden – wat ik hier meemaak – op dit moment door corona en lockdowns is dat niet veel meer dan wat er op de academies gebeurd – en wat opvalt aan de Indiase cultuur – zoals het continu groeten met Sir. Tot nu toe zijn de ervaringen bijna alleen maar positief en is het een genot om met de kinderen te werken. Het Olympisch succes heeft de aandacht voor hockey enorm vergroot dus er staat vast nog veel moois te gebeuren. Ik houd jullie graag op de hoogte via deze blog en jullie kunnen me op Instagram volgen via @wouter_in_india.
Begin augustus keerden de Nederlandse Olympische ploeg weer terug in Nederland. Na de meest succesvolle Olympische Spelen ooit volgde een huldiging voor familie en vrienden in Scheveningen. De medaillewinnaars kregen een toespraak van Mark Rutte en mochten op audiëntie bij de koning waar ze werden geridderd. Waarschijnlijk volgt er daarna in ieders geboorteplaats nog een felicitatie van de burgemeester, maar dan gaan we toch weer echt verder met het gewone leven. In mijn eerste anderhalve maand in India heb ik gemerkt dat ze hier toch anders met succes omgaan.
Het begon al tijdens de Olympische Spelen. De Indiase hockeyploegen, die logischerwijs op de academies goed gevolgd werden, haalden de halve finales. De kans op een medaille werd daarmee reëel. Prompt werden er vanuit India beloningen in het vooruitzicht gesteld bij het winnen van een medaille. Beloningen van, omgerekend in euro’s, een paar ton. Na de eerste beloning volgden er snel meer. Overheden en bedrijven beloofden geld, auto’s en een goedbetaalde baan voor het leven. Na het winnen van een medaille is je toekomst verzekerd.
Daarnaast worden de Olympische helden in India uiteraard ook gehuldigd. Hun prestaties worden de hemel in geprezen, iedereen wil met ze op de foto en ze moeten een taart aansnijden. Alleen in tegenstelling tot Nederland stopt dit in India nooit. De rest van je leven zal je worden opgeroepen bij tal van ceremonies om daar vanwege je buitengewone prestaties aanwezig te zijn – en lintjes te knippen.
Behalve bij het knippen van lintjes worden de helden ook opgeroepen voor verschillende controlerende taken. Zo is een oud-international al voor verschillende taken bij onze academie langs geweest om iets te controleren of in de gaten te houden. De laatste keer ging dat om een selectieproces waarbij hij alleen mocht observeren. Behalve observeren had het bezoek geen enkel doel. Het feit dat iemand met zo’n staat van dienst gaat observeren zou het proces al moeten verbeteren.
Het eren van helden gaat verder dan alleen sporthelden. Zo eren wij als Tata academie ook de helden van het bedrijf Tata. Afgelopen maand was het JRD-Day, vernoemd naar J.R.D. Tata die het bedrijf tussen 1938 en 1988 groot heeft gemaakt. Op deze dag wordt zijn leven geëerd. Er is een altaar waar iedereen, op blote voeten, zijn waardering en respect toont door bloemen op zijn foto te strooien en te bidden. Verder was er een quiz en een tekencompetitie om de beste tekening van J.R.D. Tata te maken.
Respect en waardering voor anderen zit in al het dagelijkse leven verweven in India. Hoewel ik dat als nuchtere Nederlander niet altijd begrijp heeft het ook iets moois. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik zelf mag ervaren hoe dat hier werkt en dat ik mijn ervaringen met iedereen in Nederland mag delen. Het grappige is dat je dan ook meteen ziet dat de Nederlander een koopman is; wat het meeste blijft hangen is het geld, de auto en baan voor het leven.
