Om meteen met de deur in huis te vallen: Wat een onvergetelijke reis in een waanzinnig gaaf land! Ik mocht voor het eerst mee met de Bovelander Foundation om de Indiase trainers op te leiden. Ik ben twee weken in India geweest. Ik zal mijn ervaringen verdelen in twee blogs: Week 1 Khunti, Jharkhand en week 2 Pune, Maharashtra. Foto’s zeggen vaak meer dan woorden. Vandaar dat ik veel foto’s heb gemaakt en in mijn verhaal heb toegevoegd om een beeld te schetsen hoe ik India zie en heb beleefd.
Week 1
We waren in het oosten van India, in de deelstaat Jharkhand. Vier dagen lang, hebben we dagelijks een uur heen en terug in de auto gezeten op weg naar Khunti. En geloof me, geen minuut verveelde. Ik keek mijn ogen uit: Koeien, geiten en kippen op straat, de velen kleine kraampjes met eten, de kleuren, de geuren en voornamelijk de massa mensen kris kras door elkaar te voet, met de auto of de scooter.
Cursus in Khunti
De groep coaches bestond uit nieuwe coaches, die begonnen aan het Bovelander foundation traject en coaches die vorig jaar in juni al een cursus hadden gevolgd. Deze week hebben wij de coaches in een week tijd vooral geleerd hoe je voor een groep staat, hoe je een training goed opzet en waar je op moet letten. Voor Nederlanders is het zo gemakkelijk om bij elkaar af te kijken hoe je training kan geven. Elke stad heeft één of meerdere hockeyclubs, goede velden waardoor je gemakkelijk de basis van training geven kan oppakken. In India is dit niet het geval. De uitdaging vond ik vooral: Hoe ga je trainers opleiden om in de toekomst zelf voor een groep te staan met constant nieuwe, leuke en leerzame oefeningen. Hele kleine aanpassingen in de oefeningen verwerken om de kinderen bezig te houden en de trainers op deze manier creatiever te laten denken. Ook vond ik het belangrijk om de trainers echt hun stem te laten gebruiken. Indiërs zijn erg bescheiden en niet zo ‘luid’.
Zaterdag was ‘de’ dag: De hockey clinic voor 160 kinderen. De trainers hebben deze clinic georganiseerd, opgezet en uitgevoerd. Het was een geslaagde ochtend met onwijs veel enthousiaste trainers en kinderen.
WK Hockey
Met dezelfde groep trainers en kinderen zijn we zondag 15 januari naar het WK in Rourkela geweest. De wekker ging om 04.30uur. Vanaf Khunti zijn we met vijf bussen naar Rourkela gereden. Een reis van meer dan vijf uur. De hele reis ernaartoe was al een belevenis op zich. Omdat het land zo groot is, reizen de meeste Indiërs niet verder dan hun eigen deelstaat. Hoe gaaf is het om dan vijf uur lang met 160 kinderen naar het WK te gaan, om vervolgens bij een enorm stadion aan te komen waar meer dan 20.000 mensen terecht kunnen. Dit was vooral voor de kinderen een reis om nooit te vergeten. Wat mij voornamelijk is bijgebleven is de reis terug. We hebben op een mooie buiten locatie geluncht en ik heb een uur mee gedanst met de traditionele volksdans. Dit zijn voor mij de mooiste momenten van de reis. Een band opbouwen met de trainers en door middel van hun volksdans de cultuur leren kennen.
Week 2
Zondag 15 januari vlogen we naar Pune, in het westen van India en voor Indiase begrippen vlakbij Mumbai. In Pune hebben we een cursus verzorgd voor een groep met hockeyers maar ook niet-hockeyers. Dat zorgde voor een grote uitdading, aangezien het niveauverschil groot was. De een had nog nooit een hockeystick aangeraakt en de ander kon super goed hockeyen. Desalniettemin zijn deze dagen erg waardevol geweest. We zijn op verschillende scholen geweest, waar de trainers de basis hebben geleerd aan de kinderen. Op de laatste dag hebben de trainers een toernooi georganiseerd voor dertig jongens en dertig meisjes. De coaches hebben vele uren voorbereiding gehad om dit toernooi tot een succes te brengen. Ze moesten een speelschema maken en er zijn er taken verdeeld voor tijdens het toernooi zoals: Scheidsrechters regelen, coördinatoren die de tijd bewaakte, de stand bij houden/schema en had elk team een eigen coach.
Mijn kijk op India en de verschillen
De mensen die in India zijn geweest vertelde mij, voor ik het vliegtuig in sprong, ‘’you hate it or you love it’’. Well… I love it! Deze twee weken hebben zoveel moois opgeleverd voor de coaches, de kinderen en voor mijzelf. Voor mij waren het vooral de kleine momenten die het verschil maakte: Meedansen met de trainers tijdens een volksdans, een band opbouwen met de trainers, naar ze te luisteren, de vrouwen laten zien dat we ook met vertrouwen voor een groep mogen staan, ook al is de man-vrouw verhouding nog niet altijd gelijkwaardig. Het feit dat de twee jongste vrouwelijke trainsters van de groep mij mee vroegen om achterop de scooter te springen (ja echt waar met z’n drieën op de scooter) laat zien dat ze zelfvertrouwen hadden en ons vertrouwde. Ondanks we elkaar drie dagen kende en de taal een barrière zou moeten zijn, weerhield het ze niet om mij mee te vragen.
Ik heb iedere seconde genoten in India en ben blij dat ik door en voor de Bovelander Foundation een steentje heb kunnen bijdragen aan een betere toekomst van Indiase kinderen.
